teraz wam troche o niektórych rasach psów opowiem.
YORK-Psy rasy Yorkshire Terrier (nazywane także york lub jork) są coraz bardziej znane w Polsce. Swoją popularność zawdzięczają niewielkim rozmiarom, niezwykłemu temperamentowi oraz, co chyba ważniejsze, wciąż rosnącej modzie na te małe pieski, szczególnie wśród gwiazd filmu i muzyki. York pochodzi z Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Yorkshire położonego w północnym rejonie wysp. Rasa powstała ze skrzyżowania nie istniejącego już clydesdale terriera, skye terriera i maltańczyka. Początkowo jorki służyły biednym robotnikom do tępienia szczurów i myszy w domach, fabrykach, a nawet kopalniach. Obecnie, strojone w kokardki oraz psie ubiory, yorki spełniają raczej funkcję ozdobną, choć ich pierwotna natura daje się we znaki szczególnie u samców rasy york, które zawsze są skore do bójek i szczerzenia ząbków.
Yorki to psy niewielkich rozmiarów, o wadze nie większej niż 3,5 kg i wysokości do 24 cm. Jorki zamiast sierści mają włosy, dzięki czemu nie linieją tak bardzo jak inne psy, są dzięki temu odpowiednimi psami dla osób, które na sierść są uczulone. Niestety, długie, czasami sięgające aż do ziemi włosy wymagają pielęgnacji, często powstają w nich kołtunki i wkręcają się w nie patyczki i nasiona roślin, a w zimie na łapach pojawiają się grudki śniegu. Yorki mają wesołe usposobienie, mimo niewielkich rozmiarów potrzebują dużo ruchu. Najchętniej bawiłyby się cały czas na dworze. Są bardzo czujne i odważne, często złośliwe i nieposłuszne

WILK-  Holenderska rasa psów stworzona przez Lenderta Saarloosa, poczynajac od 1921 roku. Chciał on wyhodować posłusznego wilka dlatego krzyżował wilki z owczarkami niemieckimi. W owych czasach nie różnił się bardzo od wilka pod względem anatomicznym. W 1975 roku rasa została oficjalnie uznana. W Holandii nie było zapotrzebowania na psy stróżująco-obronne co sprowadziło tor hodowli tych psów na jak najmniejszy wskaźnik agresji. Odziedziczyły natomiast bardzo silny instynkt stadny. Tak powstał "wilk", bardzo przywiązany do ludzkiej rodziny i pozbawiony agresji. Rasa ta potrzebuje stałego kontaku z rodziną, nie nadają się na psy stróżujące ze względu na stosunek do obcych. Są nieufne a czasem nawet tchórzliwe. Wilk przecież nie atakuje człowieka pierwszy - podobnie i saarloos. Na widoku intruza gotów jest podjąć się ucieczki lub schować się za liderem.
Po owczarkach odziedziczyły pojętność, posłuszeństwo i czujność. Są łatwe w szkoleniu, lecz w młodości trzeba je wychowywać blisko ludzi. Nie wdają się w bójki między psami. Idealnym dla niego panem będzie ktoś kto zna się na wilczej i psiej psychice oraz zaangażuje się całym sercem i będzie z nim spędzać mnóstwo czasu.
Szata jest gęsta, z obfitym podszerstkiem. Umaszczenie wilczastoszare i wilczastobrązowe (wszystkie tonacje szarości i beżu).
Znakomicie spisują się jako przewodnicy inwalidów i niewidomych, ponieważ potrzeba kontaktu psów w normalnych warunkach mogłaby się wydawać męcząca, w tym przypadku stanowi olbrzymi plus.

Husky-Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych - Czukczów oraz Kamczadałów, Koriaków i Jagakirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie żyli tam niemal w epoce kamiennej - zdobywali pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Doskonale zadbane czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160 - 180 km dziennie w szybkim tempie.Słowo "husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky.Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Jakież było zdziwienie, gdy zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw tych niepozornych psów. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg Husky Leonarda Seppali.Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez "Amerykański Kennel Club". Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy - do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-60 rozkwitła hodowla Husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego, a jego liczebność gwałtownie rosła. ies zaprzęgowy, jest także wykorzystywany jako pies terapeutyczny dzieci autystycznych (dogoterapia).Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje niespotykana u innych ras różnorodność rysunkiu, tzw. maski-z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            Owczarek Niemiecki nie mam go ale jest moim ulubieńcem-Walory psychiczne owczarka, czyniące z tego psa wszechstronnie użytkowego, pasterskiego, obronnego, ratowniczego, tropiącego, przewodnika ociemniałych - zyskują mu stale nowych zwolenników. Jest też owczarek psem o niezwykłej urodzie - harmonijnej, silnej budowie ciała, nie wymagającym sztucznych zabiegów upiększających, jest jak najbardziej naturalnym. W przypadku owczarka niemieckiego nie trzeba nikogo przekonywać, że jest to po prostu najwspanialszy pies na świecie ( nie sądzę, że jest to tylko moje zdanie ). Aby jednak owczarek stał się naprawdę doskonałym psem, potrzebny jest mu dobry właściciel - taki, który chce i potrafi rozsądnie z nim postępować.Dopiero od niedawna naukowcy są zgodni, co do tego, że wilk jest przodkiem wszystkich psów. Wcześniej przypuszczano, że ze względu na dużą liczbę i znaczne zróżnicowanie ras także szakal należy do jego przodków. Najnowsze badania wykazały jednak dużą zgodność między wilkiem a psem w budowie ciała, a nawet w składzie osocza krwi. Na świecie występuje około 30 różnych gatunków wilków, które znacznie różnią się od siebie ubarwieniem, rodzajem sierści lub wielkością. Również w obrębie jednego stada spotyka się osobniki białe, a także brązowe, szare, prawie czarne lub piaskowe.Fakt ten obok inych czynników wpłynął na dzisiejszą różnorodność ras psów. Co do tego, kiedy człowiek i wilk zbliżyli się do siebie, a wręcz zawarli przyjaźń, można tylko snuć przypuszczenia. Najstarsze wykopaliska kości psów domowych pochodzą z przed ok. 12000 lat.Owczarek niemiecki ma tyle zalet, że trudno je wszystkie wymienić. Jest odważny, inteligentny, bezgranicznie oddany, wierny i posłuszny swojemu panu. Zawsze czujny, gotowy ochraniać swojego pana przed każdym, najmniejszym zagrożeniem, nawet jeśli nie miał w tym kierunku żadnego przeszkolenia. Ma najlepszy węch spośród wszystkich psów, toteż jest niezrównanym tropicielem, niezawodnym w odnajdywaniu przestępców, zagubionych dzieci czy znikomych nawet ilości narkotyku ukrytego na dnie torby. Jego zalety jako psa policyjnego nie wymagają reklamy. Owczarek niemiecki zyskał niestety w przeszłości reputację psa prześladowcy, a tymczasem bywa równie błyskotliwy w pokojowych rolach przewodnika ociemniałych czy ratownika górskiego. Owczarek niemiecki lubi dominować toteż potrzebuje stanowczego pana, potrafiącego narzucić mu swoją wolę. To przyuczenie do posłuszeństwa nie nastręcza na ogół kłopotów, jako że owczarek niemiecki chętnie ulega temu, kto potrafi mu to narzucić wykazując przy tym cierpliwość i wyczucie. Tresura warunkuje zachowanie się zwierzęcia, wytyczając taki czy inny kierunek wychowania. Owczarek niemiecki może się więc stać wspaniałym, lecz niezwykle groźnym, niemal automatycznym mechanizmem ataku lub obrony, sterowanym jedynie przez właściciela, jeśli tylko przejdzie odpowiedni staż u zawodowego tresera. I odwrotnie: odpowiednio szkolony może być znakomitym psem do towarzystwa, serdecznym wobec wszystkich członków rodziny, łagodnym i cierpliwym w stosunku do dzieci, wobec których bywa zazwyczaj bardzo opiekuńczy. Bardzo łatwo przystosowuje się do życia w mieszkaniu, pod warunkiem, że zapewni mu się codzienny ruch na świeżym powietrzu. Owczarek niemiecki jest przy tym psem, którego sama tylko obecność jest w stanie odstraszyć ewentualnych złoczyńców.
Jamnik- Jedna z ras jamnika. Jest jego pierwotną postacią, która pochodzi od dawnych psów gończych z terenów dzisiejszych Niemiec. Głównym przeznaczeniem jamnika krótkowłosego jest gonitwa za zwierzyną, płoszenie i norowanie, chociaż obecnie jamniki bardzo dobrze sprawdzają się jako psy trzymane w mieszkaniach do towarzystwa.Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Z Egiptu do Niemiec: Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Z Niemiec w świat: Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).
Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter.
Sierść krótka, gęsta, połyskliwa i gładka na miękkiej, elastycznej skórze. Ogon spiczasty, lekko owłosiony. Szata może byś jednobarwna, pręgowana albo cetkowana, przy czym wszystkie kolory są dozowolne - od czerwono-żółtego do czarnego z podpalanymi plamami.